Επιστολή προς φίλες και φίλους

Φίλες και φίλοι,

Προσωπικοί και οικογενειακοί λόγοι με οδήγησαν στην απόφαση να μην είμαι υποψήφια στις βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου. Μερικές φορές βρισκόμαστε μπροστά σε σοβαρά διλλήματα και πρέπει να πάρουμε γενναίες αποφάσεις, πέρα από τα στενά προσωπικά μας «θέλω» και τις φιλοδοξίες μας. Ευχαριστώ όλες τις φίλες και τους φίλους για το ενδιαφέρον και τη στήριξη τους και διαβεβαιώνω ότι αυτή μου η απόφαση δεν σημαίνει ότι αποσύρομαι από τη δημόσια ζωή και απομακρύνομαι από τα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα.
Σ’ αυτές τις εκλογές είμαι παρούσα στον αγώνα για την ανατροπή της ανέχειας, της μιζέριας, του φόβου, της αναξιοκρατίας. Για την νίκη του ΠΑΣΟΚ που φέρνει ελπίδα, που δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε τη χώρα μας τόπο ελευθερίας, δημιουργικότητας, σεβασμού, αλληλεγγύης, ευμάρειας.
Σας καλώ όλους και όλες να στηρίξετε το ΠΑΣΟΚ και τον Πρόεδρο Γιώργο Παπανδρέου. Σας καλώ, μέχρι την ημέρα των εκλογών, η καθεμία και ο καθένας χωριστά να προσπαθήσει να πείσει έναν αναποφάσιστο που κινείται στο περιβάλλον του. Με επιχειρήματα το πρόγραμμα και τις δεσμεύσεις μας.
Η επομένη των εκλογών πρέπει να βρει το ΠΑΣΟΚ αυτοδύναμο για να μπορεί η χώρα να έχει κυβέρνηση. Η μέρα των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης πρέπει να είναι η νέα απαρχή για ευρύτερες συνεργασίες με όλον τον προοδευτικό χώρο για να προχωρήσουμε γρήγορα στις δύσκολες επιλογές μας που αφορούν τις αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας.

Με θερμούς χαιρετισμούς,
Άννα Μίχου

Ενοχλεί η σκανδαλολογία;

Έρευνες και δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν ότι οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για την σκανδαλολογία, αλλά προτάσσουν τα θέματα της οικονομίας και της επιβίωσης τους. Ακόμη περισσότερο, φαίνεται ότι η σκανδαλολογία ενοχλεί. Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά ενοχλεί; Η σκανδαλολογία ή η πραγματική συζήτηση για τα σκάνδαλα και η προσπάθεια εξυγίανσης του δημόσιου βίου; Σαφώς το πρώτο. Ενοχλεί η απόπειρα να εμφανιστεί το οφθαλμοφανές ως οφθαλμαπάτη, δηλαδή τα σκάνδαλα ως ανύπαρκτα. Εξοργίζει η αίσθηση της ατιμωρησίας των υπευθύνων. Προκαλεί αδιαφορία η συζήτηση που δεν παράγει αποτέλεσμα, είτε πρόκειται για τις διαδικασίες διαλεύκανσης, είτε για σαφείς προτάσεις και δεσμεύσεις για το αύριο και την αποτροπή γέννησης νέων σκανδάλων. Έτσι υποβαθμίζεται στη συνείδηση των πολιτών η συζήτηση για τα σκάνδαλα ως να επρόκειτο για μια παρωνυχίδα της πολιτικής μας ζωής.

Η ανάδειξη της πραγματικής διάστασης του προβλήματος και των κοινωνικών και οικονομικών επιπτώσεων που έχουν τα συζητούμενα σκάνδαλα είναι αναγκαία. Όπως αναγκαία είναι και η παράλληλη συζήτηση και ενασχόληση με όλα τα θέματα που απασχολούν τους πολίτες.

Ακόμη πιο χρήσιμο και αποτελεσματικό είναι να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε. Με τη συμμετοχή μας, με καθημερινή αξιολόγηση και έλεγχο των αντιπροσώπων μας, σε όλες τις αιρετές βαθμίδες. Με ένα σαφέστατο μήνυμα ότι τα σκάνδαλα μας αφορούν, αλλά μας αφορούν ακόμη περισσότερο οι πολιτικές του μέλλοντος. Ότι το πολιτικό κόστος που θα έχει η αυριανή κυβέρνηση εάν δεν προχωρήσει στις δεσμεύσεις της για την διαφάνεια και την μεταρρύθμιση του κράτους θα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που θα υποστεί από τα μικρότερα ή μεγαλύτερα συμφέροντα που θα θίξει με τις πρωτοβουλίες της.

Η σκανδαλολογία ενοχλεί, η ουσιαστική, αξιόπιστη και αποτελεσματική συζήτηση για τα σκάνδαλα και η σύνδεση τους με την αναπτυξιακή μας προοπτική ενδιαφέρει τους πάντες.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα; Η λύση βρέθηκε!

Επιτέλους η λύτρωση ήρθε. Πολύ καιρό μας ταλάνισε ο χαρακτήρας της δημόσιας συζήτησης. Να μιλήσουμε για τα σκάνδαλα; Όταν η συζήτηση γίνεται στείρα αντιπαράθεση υποβαθμίζεται ο πολιτικός λόγος και όταν μονοπωλούν τη συζήτηση χάνονται τα μεγάλα θέματα της οικονομίας και της κοινωνίας. Να μη μιλήσουμε για τα σκάνδαλα; Εάν τα υποβαθμίσουμε, δικαιώνουμε τους καταχραστές της εξουσίας και του δημόσιου χρήματος, διαιωνίζουμε την ασυδοσία και υποσκάπτουμε τη δημοκρατία της χώρας και την ευημερία των κατοίκων της.
Να ασχοληθεί η Βουλή με εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές; Αναδύεται το επιχείρημα ότι ο ρόλος της Βουλής είναι να νομοθετεί και ότι εν μέσω κρίσης πρέπει να αφιερώνονται, κυβέρνηση και κόμματα της αντιπολίτευσης στον σχεδιασμό, την εφαρμογή και τον έλεγχο των πολιτικών διεξόδου.

Επιπλέον κούρασε τους πάντες και αυτό το παιχνίδι, το κρυφτό εννοώ, στη βουλή. Εκείνοι που κρύβονται δεν βρίσκουν άλλες κρυψώνες, ακόμη και το δάχτυλο τους χρησιμοποίησαν, ενώ από τους υπολοίπους άλλοι φεύγουν για να τους βρουν και μένουν μαζί τους και άλλοι δεν τους ψάχνουν πια γνωρίζοντας ότι ούτως ή άλλως πάλι οι ίδιοι θα τα «φυλάνε».

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Η μείζων αντιπολίτευση αποφάσισε να ρίξει ανεμόσκαλα και να φύγει από το αδιέξοδο με την παράλληλη προβολή, με μεγαλύτερη έμφαση, του ελέγχου της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και του προγραμματικού λόγου.

Η κυβέρνηση διάλεξε μια λύση που αιφνιδίασε τους πάντες. Τόλμησε να προχωρήσει! Παίζοντας τον τελευταίο γύρο του «κρυφτού», έσωσε το κύρος της βουλής για να μην μεταλλαχθεί σε δικαστήριο και τον ελληνικό λαό από νέα νομοθετήματα, τα οποία θα μπορούσαν να τον βουλιάξουν ακόμη περισσότερο στην ανέχεια.

Μόνο που αυτό το βήμα μπρος είναι βουτιά στον γκρεμό. Κι αν δεν αντιδράσουμε γρήγορα θα μας παρασύρει όλους!

Για τα μέτρα που δεν παίρνει η κυβέρνηση

Πέρασαν πάνω από πέντε μήνες από τις πρώτες εξαγγελίες της κυβέρνησης της Ν.Δ. για την αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Ως έργο είδαμε μια αδιαφανή δοσοληψία 28 δις με τις τράπεζες, τα συμφέροντα των οποίων πιστά και αδιάλειπτα υπηρετεί η κυβέρνηση. Μέχρι και τα τελευταία μέτρα για τα τέλη ταξινόμησης και το φόρο μεταβίβασης των αυτοκινήτων, θεωρώ ότι είχαν στόχο να ανακουφίσουν κάποιους μεγαλέμπορους, αλλά κυρίως τις τράπεζες, οι οποίες έχουν συσσωρεύσει αυτοκίνητα από δανειολήπτες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις δόσεις τους.

Στον βομβαρδισμό των δηλώσεων για την στήριξη των νοικοκυριών, της αγοράς και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τίθενται τα εξής ερωτήματα:

Αφού η κυβέρνηση καταφεύγει ούτως ή άλλως σε δανεισμό, γιατί δεν έχει ακόμη προβεί στην οφειλόμενη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων, ώστε αυτά με τη σειρά τους να πληρώσουν τους χιλιάδες ανθρώπους που περιμένουν την πρώτη τους σύνταξη για πολλούς μήνες; Γιατί τα νοσοκομεία δεν πληρώνουν ακόμη τα χρέη προς τους προμηθευτές τους, ανάμεσα στους οποίους είναι πολλοί μικρομεσαίοι που δεν υπερτιμολογούν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους; Γιατί η κυβέρνηση δεν έχει ήδη προχωρήσει στην εξόφληση των εργολάβων δημοσίων έργων – μεταξύ των οποίων πολλοί υγιείς μικροί και μεσαίοι –που έχουν παραδώσει πιστοποιημένα το έργο τους (κάποιοι από το 2004); Γιατί η κυβέρνηση δεν έχει ξεκινήσει κανένα από τα προγράμματα του ΕΣΠΑ, ώστε να στηρίξει τους επιχειρηματίες;

Τα χρήματα αυτά θα πήγαιναν κατευθείαν στην αγορά και θα διοχετεύονταν με σιγουριά σε μεγάλο τμήμα της παραγωγικής αλυσίδας. Θα διατηρούσαν αρκετές θέσεις εργασίας. Μέρος αυτών θα κατέληγαν και στις τράπεζες, με την μορφή έγκαιρων πληρωμών των υποχρεώσεων από δάνεια που έχουν οι εμπλεκόμενες επιχειρήσεις.

Αντ’ αυτών, και άλλων πολλών που θα μπορούσε να πράξει η κυβέρνηση, στήνεται ένα σκηνικό για την στήριξη των διαπλεκόμενων, αντί να υλοποιείται μια στρατηγική πραγματικής στήριξης της οικονομίας και παράλληλα αποκατάστασης υγιούς σχέσης προμηθευτών – δημοσίου, ιδιαίτερα στον χώρο της υγείας.

Υ.Γ. Το ερώτημα για τα νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία θα θέλαμε να τεθεί από την σκοπιά της ικανοποίησης του βασικού δικαιώματος μας στην υγεία και πρόνοια ως δημόσια αγαθά, αλλά σ΄ αυτόν τον τομέα η κυβέρνηση της Ν.Δ. μας έχει δώσει απάντηση.

Hμέρα για την προστασία και τα δικαιώματα του καταναλωτή

Με αφορμή την ημέρα για την προστασία και τα δικαιώματα του καταναλωτή.
15 Μαρτίου 2009
Ας κάνουμε την σημερινή κρίση ευκαιρία αλλαγής. Το πράσινο μοντέλο ανάπτυξης δεν αποτελεί μόνο πρότυπο παραγωγής, αλλά και πρότυπο κατανάλωσης.
Το καταναλωτικό κίνημα, ως κίνημα πολιτών, δεν αρκεί να αγωνίζεται κατά της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας, ούτε μόνο για την προστασία της σωματικής και ψυχικής υγείας από τα αγαθά που διακινούνται στην αγορά. Είναι αναγκαίο να αγωνισθεί για την επαναφορά των αξιών και της ποιότητας στη ζωή μας.
Δεν έχουμε επαρκώς συνειδητοποιήσει ότι κανένα πρόσκαιρο κέρδος δεν δικαιολογεί τον βιασμό του φυσικού περιβάλλοντος και την κακοποίηση των ζώων.
Ακόμη περισσότερο, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας διακινούνται προϊόντα και προσφέρονται υπηρεσίες που παράγονται με την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Προϊόντα παιδικής εκμετάλλευσης, σύγχρονου δουλεμπορίου, ανασφάλιστης εργασίας.
Η κοινωνία των πολιτών και η πολιτική πρέπει να υπερασπίζονται τα ατομικά δικαιώματα του πολίτη - καταναλωτή. Είναι όμως κρίσιμο να υπερασπίζονται παράλληλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική ευημερία, για το παρόν και το μέλλον.

Αννα Μίχου