Η μέθοδος της Θεσσαλονίκης (aggelioforos.gr) - ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗ

Τι επιδιώκει σήμερα η Θεσσαλονίκη; Σίγουρα η Θεσσαλονίκη επιθυμεί την αναβάθμισή της στην κλίμακα των ευρωπαϊκών πόλεων, καθώς στην ελληνική χωροταξία η ρητορεία της αδιαμφισβήτητης συμπρωτεύουσας, δηλαδή της δεύτερης μεγάλης πόλης, της έχει φορτώσει όλα τα σύνδρομα που συνεπάγεται αυτή η κατάταξη, γι' αυτό και αναζητά το δικό της ευρωπαϊκό δρόμο.



Θέλει σίγουρα να έχει την αυτοπεποίθηση μιας ξεχωριστής ευρωπαϊκής μητρόπολης, όπως η Βαρκελώνη, το Μόναχο, το Μιλάνο, η Σεβίλλη, η Γλασκόβη, το Εδιμβούργο και ταυτόχρονα θέλει να έχει ένα εσωτερικό αστικό περιβάλλον με ποιότητα ζωής, με καλή αισθητική, μ' ένα καθημερινό πολιτισμό, που συνδυάζει τις σύγχρονες υποδομές με την ιστορική κληρονομιά της πόλης.

Τον πρώτο στόχο του διεθνούς ρόλου τον προσέγγισε με μερική επιτυχία με την εμπειρία της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας του 1997, με τη συγκέντρωση μιας κρίσιμης μάζας θεσμών υποστήριξης της ανασυγκρότησης των Βαλκανίων από το 1999, τον Ιούνιο του 2003 υποδέχθηκε με σχετική φοβικότητα τα γεγονότα που συνδέθηκαν με τη Σύνοδο Κορυφής, το καλοκαίρι του 2004, αν και ολυμπιακή πόλη, παρακολούθησε την Ολυμπιάδα από την τηλεόραση και το Δεκέμβριο του 2004 αισθάνθηκε την απογοήτευση από την αρνητική κατάληξη της διεκδίκησης της EXPO 2008.


Ο δεύτερος στόχος της ποιοτικής, εσωτερικής λειτουργίας συνδέεται με μια σειρά συντελεστές, όπως είναι το μοντέλο της διοίκησης της πόλης, με τα νέα δεδομένα της αιρετής περιφέρειας, το προφίλ της οικονομίας σε μια μεταβιομηχανική εποχή, τα δίκτυα των υποδομών, η κυκλοφορία αλλά και τα μερίδια ανάπτυξης, τα μερίδια απασχόλησης, οι καινοτόμες πρωτοβουλίες στην εκπαίδευση, στην τεχνολογία. Υπάρχει ένας πίνακας κωδικοποιημένων σημείων που τα προηγούμενα χρόνια αναδείχθηκαν μέσα από το δημόσιο διάλογο για την ανάπτυξη της πόλης με διαδοχικές προσεγγίσεις διαδοχικών κυβερνήσεων μέχρι τις τελευταίες κυβερνητικές ανακοινώσεις για το ορόσημο 2012, που συγκροτούν τα κεφάλαια της ατζέντας της πόλης για μια καλύτερη ζωή.


Επανέρχεται η ανάγκη ενός σχεδίου απελευθέρωσης από τα δαιμόνια που εμποδίζουν τη Θεσσαλονίκη να παίξει το ρόλο που της ορίζουν η γεωγραφία και η ιστορία της περιοχής. Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο διπλής στόχευσης για το διεθνή ρόλο και το αστικό περιβάλλον.

Είναι πολιτική ιδιοτροπία κάθε φορέας της πόλης να φιλοδοξεί να προβάλει το δικό του στρατηγικό σχέδιο για τη Θεσσαλονίκη. Αυτό το σχέδιο, όταν υπάρχει, δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν διαβούλευσης και συνδιαμόρφωσης όσο γίνεται περισσότερων αντιπροσωπευτικών θεσμών της ευρύτερης Θεσσαλονίκης. Αυτό ακριβώς συνέβη τη διετία 2001 - 2002, όταν 120 φορείς μετά από 4 διαδοχικά forum συνυπέγραψαν στο αίθριο του ΥΜΑ-Θ μια συμμαχία βιώσιμης ανάπτυξης της πόλης για το διεθνή της ρόλο, για τις ανταγωνιστικές - καινοτόμες υπηρεσίες της, για την κοινωνική συνοχή, για την οικολογική ισορροπία και την ποιότητα ζωής. Πολλοί απ' όσους σήμερα βρίσκονται σε θέσεις αυτοδιοίκησης έχουν συνυπογράψει αυτό το στρατηγικό σχέδιο, που μπορεί και πρέπει να επικαιροποιηθεί, ιδιαίτερα μετά την κατάθεση των δημοτικών και περιφερειακών προγραμμάτων στις εκλογές του Νοεμβρίου 2010.

Δυστυχώς, ανάμεσα στα αρνητικά της τελευταίας περιόδου καταγράφεται η δυσκολία του διακομματικού διαλόγου, δηλαδή σημειώνονται πολλές αποκλίνουσες προσωπικές στρατηγικές, πολλές διαφορετικές εκδοχές μιας φαντασιακής Θεσσαλονίκης. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια συμφωνία επί της μεθόδου συνδιαμόρφωσης ενός ενιαίου σχεδίου, που θα είναι η επικαιροποίηση του σχεδίου 2002, η προβολή του στο 2012 με κρίσιμο ζήτημα το μοντέλο διοίκησης της ευρύτερης Θεσσαλονίκης και τις διασυνδέσεις της με την ενδοχώρα της Κεντρικής Μακεδονίας και συνολικά των περιφερειών της Βόρειας Ελλάδας. Σε μια εποχή που το ζεύγος κατοικία-εργασία διευρύνει τα όρια της μητροπολιτικής Θεσσαλονίκης, η πράξη δείχνει πως η μεγέθυνση του τομέα των υπηρεσιών φέρνει πιο κοντά τη Θεσσαλονίκη με τους γύρω νομούς και γι' αυτό είναι αναγκαίος ο ενιαίος αναπτυξιακός σχεδιασμός. Το ζήτημα της Θεσσαλονίκης είναι κατεξοχήν πολιτικό και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί, αναζητώντας μια κοινωνικά δίκαιη έξοδο της περιφέρειας από την κρίση.